Müzik: Kül

kör kuyular kazıldı ve her birine binbir taş atıldı
ardından herkes kuyuya atladı
suyun içinde giderken hiç değmedik birbirimize
derken zaman geçti, tüm sular çekildi
birden baş başa kaldık ve taraflar seçildi
bu kuyunun dibi mahşer yeri

köprüler yıkıldı, hapsolduk uçurumlara
herkesin aklı öteki tarafta
korku içinde bağırırken hiç duymadık birbirimizi
derken zaman geçti, sözcükler tükendi
sonrası belliydi ve kılıçlar çekildi
uçurumun dibi mahşer yeri

insan kendi dünyasında tutsak
o kadar kolay değil ki kurtulmak
herkes haklı, herkes kızgın
kendine

bu tuzaktan kaçış yok
herkes tek başına

 hiç sevmemişler ki çiçeği dalında
avuçlarında solmuş koparıp alınca
nasılsa daha çok varmış, kimin umurunda
hepsi onların olmuş ama artık bahçe bomboşmuş
ve bir gün yok olmuş

hiç izlememişler ki bir kuşu dalında
kanatları körelmiş kafese kapatınca
görmezden gelmişler hevesleri kaçınca
bir yudum suyu kalmış, kuş çırpınmış durmuş
gidecek yeri yokmuş

çölde bir konak sadece kara toprak
bu çatının altında neye yarar ki saklanmak
ve saklamak

çölde bir konak sadece kara toprak
ne ilk ne son bu durak, neye yarar ki saklanmak
ve saklamak

 hep birlikte bu yola çıkmışken
ne önemi var ki şimdi kim olduğumuzun
çoktan demir aldık, çok yol aldık
bu karanlık denizde, aynı gemide

yelkenler yakılıp yıkılmışken
kaderimiz aynı şimdi, sonumuz belli
kimisi efendi kimisi köle
bu gemide herkes yolcu, herkes yabancı birbirine

insanlık kıyılara vurmuşken
ne önemi var ki şimdi kim olduğumun
denizin üstünde yüzen karanfiller
açarken gizlice, gezinirken elden ele

dalgalar yetmiyor bu ateşi söndürmeye
git gide büyüyor gözlerimin önünde
yolu kimse bilmiyor, bu gemi sürükleniyor
bu gemi yanıyor
batıyor

artık hiçbir kural yok
kaçacak hiçbir yer yok
her yer kan revan içinde
kan revan içinde
herkes kan revan içinde

 evvel zaman içinde başlayan bu hikaye
hala sürer durur, bugün bile
her gün yeniden yazılsa da değişmez ki roller
ama herkes başka bir son bekler

belki zaman içinde ortaya çıkar diye
düşünmedik ki ipler kimin elinde
halbuki biraz olsun iz sürmek yeter de artar bile
ama herkes tutunmak peşinde

her taşın altında hep aynı yılanlar
bir kördüğüm olmuşlar
herkesin bir ucundan tutunduğu yalanlar
bir kördüğüm olmuşlar
herkesin koynunda büyüttüğü yılanlar
bir kördüğüm olmuşlar
bu taşların altında hiç sönmeyen bir yangın var
söylesem inanmazlar bana

evvel zaman içinde. ateş hala düştüğü yerde.
ipler ellerinde.
ateş hala düştüğü yerde, içimde.

 uzun zaman önceydi, gözümü burada açtım
kendi kendime konuştum, kendimi savundum
yazdım, çizdim, hesapladım, ölçtüm, biçtim, anladım
hayatta kalmak için hayaller kurdum

oradan oraya savruldum, birken bin oldum
gökyüzünü seyrettim, yolumu öyle buldum
yaktım, yıktım, yıkıldım, inandım, inandırdım
kendime kurallar koydum, önce ben bozdum

dünyayı yanarken izledim
küllerinden doğmasını bekledim
her şeyi tükettim, yetinmedim, hep böyleydim
dünyayı yanarken izledim
küllerinden doğmasını bekledim
her şeyi tükettim, yetinmedim, neyim varsa yok ettim

 Müzik: Kül

tüm kuşlar havalanmış, bulutlar birden dağılmış
gökten kül yağmış
düştükleri yerde alev almış toprak birden bire
mumlar filizlenmiş her yerde

kiminin adı kalmış, kiminin ardından ağıtlar yakılmış
bu dünya kime kalmış
düştükleri yerde açıvermiş bir bir çiçekleri
tutunmuş kökleri, her yerde

şimdi onlardan bize kalan mumlar sönerken
her şey artık eskisi gibi
şimdi onlardan bize kalan çiçekler solarken
her şey artık eskisi gibi

sessiz, sakin ve yan yana
gidiyorlar doludizgin karanlığa, ilk ve son defa
sessiz, sakin ve yan yana
kayıp zamanın izinde uzanırken uzaklara

bembeyaz perdelerin ardından bir veda
bembeyaz bayrakların altında bir veda 

 en başa dönüp izlesem hayatımı, hatırlasam her anı
her şey öyle kalsa olmaz mı
dört bir yandan görebilsem kendimi son bir kez
ardımda bıraktığım herkesi, bütün hayallerimi
buraya gelmeden çok önce vazgeçtim kendimden
gelip geçtim, gülüp geçtim
uzaktayım, her şeyin tam arasındayım
hiç kimse yok, bir ben varım

gökkuşağının altından geçip geldim, belki de ondandır
yüzüm gözüm, sağım solum rengarenk
sanki her şeyimi kaybetmiş de bulmuşum kendimi
küllerim hâlâ sıcak, yakındayım
hemen yanı başımdayım
belki sonsuz, belki bir adım

bu göğün altında ben hiç boyun eğmedim ki karanlığa
bu göğün altında ben bir nefes aldım bir ömür yeter bana

gün gelir kapanır tüm perdeler
gün gelir bütün ışıklar söner
biri gelir, biri gider
bu da gelir
bu da geçer

 kim beni kurtarabilir ki şimdi
elim kolum bağlanmış, dilim tutulmuş
bu ben miyim

kim beni durdurabilir ki şimdi
boyun eğdim sandılar ama gizlice kırdım zincirlerimi

şans kimden yana, hiç fark etmez ki
bu oyunda kaybeden kazanan baştan belli

solum sağım, adım adım kuşatılmış dört bir yanım

yüzümde rengarenk çizgiler, gözümün önünde perdeler
hiç kimse fark etmedi, saklandım aranızda
ne çok şey gizledim bu maskenin ardında
yüzümü bir görseler, her şey paramparça

 bu ağacın kökleri kalbime dolanmış
ben nefes aldıkça sımsıkı sarılmış
gördüğüm bir düş gibi:
bir bahçenin içinde, sarılmışım kendime
nefesim ensemde

bu ağacın meyvesi düşecek dalından
doğar yine elbet tohumlarından
gördüğüm bir düş gibi:
sislerin içinde, kucağımda ben varım
nefesim yüzümde

ellerimle büyüttüğüm bu ağacın gölgesinde
bir hayalin peşinde
geldim, gördüm, yendim, öldüm

sonuna geldim, gördüm, yendim, öldüm kollarımda

 insan neyi taşır kalbinde, en derinde
götürür gittiği her yere, saklar kendine
ama bir şeyler hep eksik kalır
düşer peşine, arar durur
aslolan yol değil yolculuktur
doğar, büyür, ölür ve unutulur

başkalarında buldum kendimi
her seferinde kaybettim bıraktığım yerde

insan kendinden mi başlar ceza vermeye
ya affeder ya pişman olur
gelir geçer, bir gün unutulur

başkalarında tanıdım kendimi
affettim, inandım; neler feda ettim

son kalem düşerken yarıya inmiş bayraklar
içeride bir kahraman, göğsüne saplı mızraklar
adını söyler içinden, son nefesine kadar
ve her yeri kan revan