Sedirde al yeşil, dal dal Bursa ipeklisi,
duvarda mavi bir bahçe gibi Kütahyalı çiniler,
gümüş ibriklerde şarap,
bakır lengerlerde kızarmış kuzular nar idi.
Öz kardeşi Musa’yı ok kirişiyle boğup
yani bir altın leğende kardeş kanıyla aptest alarak
Çelebi Sultan Memet tahta çıkmış hünkâr idi.
Çelebi hünkâr idi amma
Âli Osman ülkesinde esen
bir kısırlık çığlığı, bir ölüm türküsü rüzgâr idi.
Köylünün göz nuru zeamet
alın teri timar idi.
Kırık testiler susuz
su başarında bıyık buran sipahiler var idi.
Yolcu, yollarda topraksız insanın
ve insansız toprağın feryadını duyar idi.
Ve yolların sonu kale kapısında kılıçlar şakırdar
köpüklü atlar kişner iken
çarşıda her lonca kesmiş kendi pirinden ümidi
tarumar idi.
Velhasıl hünkâr idi, timar idi, rüzgâr idi,
ahüzar idi.

 Bu göl İznik gölüdür.
Durgundur.
Karanlıktır.
Derindir.
Bir kuyu suyu gibi
içindedir dağların.
Bizim burada göller
dumanlıdır
Balıkların eti yavan olur,
sazlıklardan sıtma gelir,
ve göl insanı
sakalına ak düşmeden ölür.
Göl insanı
sakalına ak düşmeden ölür.

Bu göl İznik gölüdür.
Yanında İznik kasabası
İznik kasabasında
kırık bir yürek gibidir demircilerin örsü.
Çocuklar açtır.
Kurutulmuş bi balığa benzer kadınların memesi.
Ve delikanlılar türkü söylemez.
Çocuklar açtır.
Kurutulmuş bi balığa benzer kadınların memesi.
Ve delikanlılar türkü söylemez.

 Bu kasaba İznik kasabası
Bu ev esnaf mahallesinde bir ev
Bu evde
bir ihtiyar vardır
Bedreddin
Bedreddin
Bedreddin adında
Bedreddin
Bedreddin
Bedreddin adında

Boyu küçük
sakalı büyük
sakalı ak
Çekik çocuk gözleri kurnaz
ve sarı parmakları saz gibi
Bedreddin
Bedreddin
Bedreddin

 Ak bir koyun postu üstüne
oturmuş
Hattı talik ile yazıyor
“Teshil”i.
Karşısında diz çökmüşler
ve karşıdan
bir dağa bakar gibi bakıyorlar ona.

Hu hu hu hu hu

 Bakıyor:
Başı tıraşlı
kalın kaşlı
ince uzun boylu Börklüce Mustafa…
Bakıyor:
kartal gagalı Torlak Kemâl…
Bakmaktan bıkıp usanmayıp
bakmağa doymıyarak
İznik sürgünü Bedreddine bakıyorlar…

 Kıyıda çıplak ayaklı bir kadın ağlamaktadır
Ve gölde ipi kopmuş
boş bir balıkçı kayığı
bir kuş ölüsü gibi
suyun üstünde yüzüyor
Gidiyor suyun götürdüğü yere
gidiyor parçalanmak için karşı dağlara
İznik gölünde akşam oldu
Dağ başlarının kalın sesli sipahileri
güneşin boynunu vurup
kanını göle akıttılar
Kıyıda çıplak ayaklı bir kadın ağlamaktadır,
bir sazan balığı yüzünden
kaleye zincirlenen balıkçının kadını
İznik gölünde akşam oldu
Bedreddin eğildi suya
avuçlayıp doğruldu
Ve sular
parmaklarından dökülüp
tekrar göle dönerken
dedi kendi kendine:
“— O âteş ki kalbimin içindedir
tutuşmuştur
günden güne artıyor
Dövülmüş demir olsa dayanmaz buna
eriyecek yüreğim...

 ve yazarken
Simavneli “Teshil”ini
Torlak Kemâlle Mustafa
öptüler
şeyhlerinin elini
Al atların kolanını sıktılar
Ve İznik kapısından
dizlerinde çırılçıplak bir kılıç
heybelerinde el yazma bir kitapla çıktılar...
Kitaplarının adı:
“Varidat”dı

 Duyduk ki
Duyduk ki
Duyduk ki
Duyduk ki Mustafa huruç eylemiş
Aydın elinde Karaburun’da
Bedreddin’in kelâmını söylemiş
köylünün huzurunda.

Duyduk ki
Duyduk ki
Duyduk ki
Duyduk ki; “cümle derdinden kurtulup
piri pâk olsun diye,
on beş yaşında bir civan teni gibi, toprağın eti
ağalar topyekün kılıçtan geçirilip
verilmiş ortaya hünkâr beylerinin timarı zeameti.”

 Duyduk ki
Duyduk ki
Duyduk ki
Bu işler duyulur da durmak olur mu?
Duyduk ki
Duyduk ki
Duyduk ki
Bu işler duyulur da durmak olur mu?
Bir sabah erken,
Haymana ovasında bir garip kuş öterken,
“Varalım,
dedik
Görelim,
dedik
Yapışıp
sapanın
sapına
şol kardeş toprağını biz de bir yol
sürelim dedik
sürelim dedik”
Düştük dağlara dağlara,
aştık dağları dağları...

 Dostlar
Dostlar
ben yolculuk etmem bir başıma
Bir ikindi vakti can yoldaşıma
dedim ki: geldik
Dedim ki: bak
Bak
Bak
başladı karşımızda bir çocuk gibi gülmeğe
bir adım geride ağlayan toprak
Bak ki, incirler iri zümrüt gibidir,
kütükler zor taşıyor kehribar salkımları
Saz sepetlerde oynıyan balıkları gör:
ıslak derileri pul pul, ışıl ışıldır
ve körpe kuzu eti gibi aktır
yumuşaktır etleri
Dedim ki bak,
burda insan toprak gibi, güneş gibi, deniz gibi
bereketli
Burda insan gibi verimli deniz, güneş ve toprak

 Bir gece bir denizde yalnız yıldızlar
ve bir yelkenli vardı.
Bir gece bir denizde bir yelkenli
yapyalnızdı yıldızlarla
Bir gece bir denizde yalnız yıldızlar
ve bir yelkenli vardı.
Bir gece bir denizde bir yelkenli
yapyalnızdı yıldızlarla

Yıldızlar sayısızdı
Yelkenler sönüktü
Su karanlıktı
ve göz alabildiğine dümdüzdü
dümdüzdü
dümdüzdü
dümdüzdü
dümdüzdü

Sarı Anastas’la Adalı Bekir
hamladaydılar
Koç Salih’le ben
pruvada
Ve Bedreddin
parmakları sakalına gömülü
dinliyordu küreklerin şıpırtısını
Ben:
— Ya! Bedreddin! dedim,
uyuklıyan yelkenlerin tepesinde
yıldızlardan başka bir şey görmüyoruz
Fısıltılar dolaşmıyor havalarda
Ve denizin içinden
gürültüler duymuyoruz
Sade bir dilsiz, karanlık su,
sade onun uykusu
Ak sakalı boyundan büyük küçük ihtiyar
güldü,
dedi:
— Sen bakma havanın durgunluğuna
derya dediğin uyur uyur uyanır.

Bir gece bir denizde yalnız yıldızlar
ve bir yelkenli vardı.
Bir gece bir yelkenli geçip Karadenizi
gidiyordu Deliormana
Ağaçdenizine...
gidiyordu Deliormana
Ağaçdenizine...

Bu orman ki Deliormandır gelip durmuşuz
demek Ağaçdenizinde çadır kurmuşuz
“Malûm niçin geldik,
malûm derdi derunumuz” diye
her daldan her köye bir şahin uçurmuşuz
Her şahin peşine yüz aslan takıp gelmiş
Köylü, bey ekinini, çırak çarşıyı yakıp
reaya zinciri bırakıp gelmiş
Yani Rumelinde bizden ne varsa tekmil
kol kol Ağaçdenizine akıp gelmiş...
Bir kızılca kıyamet!
Karışmış birbirine
at, insan, mızrak, demir, yaprak, deri,
gürgenlerin dalları, meşelerin kökleri
Ne böyle bir âlem görmüşlüğü vardır,
ne de böyle bir uğultu duymuşluğu var
Deliorman deli olalı beri....

Sıcaktı
Sıcak
Sapı kanlı, demiri kör bir bıçaktı
sıcak
Sıcaktı
Bulutlar doluydular,
bulutlar boşanacak
boşanacaktı
O, kımıldanmadan baktı,
kayalardan
iki gözü iki kartal gibi indi ovaya
Orda en yumuşak, en sert
en tutumlu, en cömert,
en
seven,
en büyük, en güzel kadın:
TOPRAK
nerdeyse doğuracak
doğuracaktı
Sıcaktı
Baktı Karaburun dağlarından O
baktı bu toprağın sonundaki ufka
çatarak kaşlarını:
Kırlarda çocuk başlarını
Kanlı gelincikler gibi koparıp
çırılçıplak çığlıkları sürükleyip peşinde
beş tuğlu bir yangın geliyordu karşıdan ufku sarıp
Bu gelen
Şehzade Murat’tı
Hükmü hümâyun sâdır olmuştu ki Şehzade Murat’ın
ismine
Aydın eline varıp
Bedreddin halifesi Mustafa’nın başına ine
Sıcaktı
Bedreddin halifesi mülhid Mustafa baktı,
baktı köylü Mustafa
Baktı korkmadan
kızmadan
gülmeden
Baktı dimdik
dosdoğru
kayalardan
Baktı O
Orda en yumuşak, en sert
en tutumlu, en cömert,
en
seven,
en büyük, en güzel kadın:
TOPRAK
nerdeyse doğuracak
doğuracaktı
Sıcaktı
Baktı
Bedreddin yiğitleri kayalardan ufka baktılar
Gitgide yaklaşıyordu bu toprağın sonu
fermanlı bir ölüm kuşunun kanatlarıyla
Oysaki onlar bu toprağı,
bu kayalardan bakanlar, onu,
üzümü, inciri, narı,
tüyleri baldan sarı,
sütleri baldan koyu davarları,
ince belli, aslan yeleli atlarıyla
duvarsız ve sınırsız
bir kardeş sofrası gibi açmışlardır
Sıcaktı
Baktı
Bedreddin yiğitleri baktılar ufka...
En yumuşak, en sert,
en tutumlu, en cömert,
en
seven,
en büyük, en güzel kadın:
TOPRAK
nerdeyse doğuracak
doğuracaktı
Sıcaktı
Bulutlar doluydular
Nerdeyse tatlı bir söz gibi ilk damla düşecekti yere
Birden-
- bire
kayalardan dökülür
gökten yağar
yerden biter gibi,
bu toprağın verdiği en son eser gibi
Bedreddin yiğitleri şehzade ordusunun karşısına
çıktılar
Dikişsiz ak libaslı
baş açık
yalnayak ve yalın kılıçtılar
Mübalâğa cenk olundu
Aydının Türk köylüleri,
Sakızlı Rum gemiciler,
Yahudi esnafları,
on bin mülhid yoldaşı Börklüce Mustafa’nın
Börklüce Mustafa’nın
düşman ormanına on bin balta gibi daldı
Bayrakları al, yeşil,
kalkanları kakma, tolgası tunç
saflar
pâre pâre edildi ama,
boşanan yağmur içinde gün inerken akşama
on binler iki bin kaldı

Hep bir ağızdan türkü söyleyip
hep beraber sulardan çekmek ağı,
demiri oya gibi işleyip hep beraber,
hep beraber sürebilmek toprağı
Hep bir ağızdan türkü söyleyip
hep beraber sulardan çekmek ağı,
demiri oya gibi işleyip hep beraber,
hep beraber sürebilmek toprağı,
ballı incirleri hep beraber yiyebilmek,
yârin yanağından gayrı her şeyde
her yerde
hep beraber!
diyebilmek
için
ballı incirleri hep beraber yiyebilmek,
yârin yanağından gayrı her şeyde
her yerde
hep beraber!
diyebilmek
için
her yerde
hep beraber!
diyebilmek
için
ballı incirleri hep beraber yiyebilmek,
yârin yanağından gayrı her şeyde
her yerde
hep beraber!
diyebilmek
için
hep beraber!
diyebilmek
için
hep beraber!
diyebilmek
için
on binler verdi sekiz binini

Yenildiler
Yenenler, yenilenlerin
dikişsiz, ak gömleğinde sildiler
kılıçlarının kanını

Ve hep beraber söylenen bir türkü gibi
hep beraber kardeş elleriyle işlenen toprak
Edirne sarayında damızlanmış atların
eşildi nallarıyla
Tarihsel, sosyal, ekonomik şartların
zarurî neticesi bu!
deme, bilirim!
O dediğin nesnenin önünde kafamla eğilirim
Ama bu yürek
o, bu dilden anlamaz pek
O, “hey gidi kambur felek,
hey gidi kahbe devran hey”
der
Ve teker teker,
bir an içinde,
omuzlarında dilim dilim kırbaç izleri,
yüzleri kan içinde
geçer çıplak ayaklarıyla yüreğime basarak
geçer Aydın ellerinden Karaburun mağlûpları
Karaburun mağlûpları
Karaburun mağlûpları

Karanlıkta durdular
Sözü O aldı, dedi:
“— Ayasluğ, şehrinde pazar kurdular.
Yine kimin dostlar
yine kimin boynun vurdular?”
Yağmur
yağıyordu
Yağmur
yağıyordu boyuna
Sözü onlar alıp
dediler ona:
“— Daha pazar
kurulmadı
kurulacak
Esen rüzgâr
durulmadı
durulacak
Boynu daha
vurulmadı
vurulacak”
Karanlık ıslanırken perde perde
belirdim onların olduğu yerde
sözü ben aldım, dedim :
“— Ayasluğ şehrinin kapısı nerde?
Göster geçeyim!
Kalesi var mı?
Söyle yıkayım
Baç alırlar mı?
De ki vermeyim!”
Sözü O aldı, dedi:
“—Ayasluğ şehrinin kapısı dardır
Girip çıkılmaz
Kalesi vardır,
kolay yıkılmaz
Var git al atlı yiğit
var git işine!..
Var git al atlı yiğit
var git işine!..”
Dedim: “— Girip çıkarım!”
Dedim: “—Yakıp yıkarım!”
Dedi: “—Yağış kesildi
gün ağarıyor
Cellât Ali,
Mustafa’yı
çağırıyor!
Var git al atlı yiğit
var git işine!
Var git al atlı yiğit
var git işine! »

 “— Dostlar
bırakın beni
bırakın beni.
Dostlar
göreyim onu
göreyim onu!
Sanmayınız
dayanamam
Sanmayınız
yandığımı
el âleme belli etmeden yanamam!
Dostlar
"Olmaz!" demeyin,
"Olmaz!" demeyin boşuna
Sapından kopacak armut değil bu
armut değil bu,
yaralı olsa da düşmez dalından;
bu yürek benzemez serçe kuşuna
serçe kuşuna!
Dostlar
biliyorum!
Dostlar
biliyorum nerde, ne haldedir O!
Biliyorum
gitti gelmez daha!
bir deve hörgücünde
kanıyan bir çarmıha
çırılçıplak bedeni
mıhlıdır kollarından
Dostlar
bırakın beni,
bir varayım göreyim
göreyim
Bedreddin kullarından
Börklüce Mustafa’yı
Börklüce Mustafa’yı
Börklüce Mustafa’yı
Mustafa’yı
Mustafa’yı
Mustafa’yı
Mustafa’yı”

 Boynu vurulacak iki bin adam,
Boynu vurulacak iki bin adam,
Mustafa ve çarmıhı
cellât, kütük ve satır
her şey hazır
her şey tamam
Kızıl sırma işlemeli bir haşa
altın üzengiler
kır bir at
Atın üstünde kalın kaşlı bir çocuk
Amasya padişahı şehzade Sultan Murat
Ve yanında onun
bilmem kaçıncı tuğuna ettiğim Bayezid Paşa!
Satırı çaldı cellât
Çıplak boyunlar yarıldı nar gibi,
yeşil bir daldan düşen elmalar gibi
birbiri ardına düştü başlar
Ve her baş düşerken yere
çarmıhından Mustafa
baktı son defa
Ve her yere düşen başın
kılı depremedi:
—İriş
Dede Sultanım iriş!
dedi bir,
başka bir söz demedi
İriş
Dede Sultanım iriş!
dedi bir,
başka bir söz demedi

Ben tanırım bu nal seslerini
Bu köpükleri kanlı simsiyah atlar
karanlık yolun üstünden dörtnala geçip
hep böyle terkilerinde bağlı esirler götürdüler
Ben tanırım bu nal seslerini
Onlar
bir sabah
çadırlarımıza bir dost türküsü gibi gelmişlerdir
Bölüşmüşüzdür ekmeğimizi onlarla
Hava öyle güzeldir,
yürek öyle umutlu,
göz çocuklaşmış
ve hakîm dostumuz şüphe uykuda...
Ben tanırım bu nal seslerini
Onlar
bir gece
çadırlarımızdan doludizgin uzaklaşırlar
Nöbetçiyi sırtından bıçaklamışlardır
ve terkilerinde
en değerlimizin
arkadan bağlanmış kolları vardır
Ben tanırım bu nal seslerini
onları Deliorman da tanır

Rumeli, Serez
ve bir eski terkibi izafi:
Huzuru Hümayun
Ortada
yere saplı bir kılıç gibi dimdik
bizim ihtiyar
Karşıda hünkâr
Bakıştılar
Hünkâr istedi ki:
bu müşahhas küfrü yere sermeden önce,
son sözü ipe vermeden önce,
biraz da şeriat eylesin ibrazı hüner
âdâb ü erkâniyle halledilsin iş
Hazır bilmeclis
Mevlâna Hayder derler
mülkü acemden henüz gelmiş
bir ulu danişmend kişi
kınalı sakalını ilhamı ilâhiye eğip,
“Malı haramdır amma bunun
kanı helâldır” deyip
halletti işi...
Dönüldü Bedreddin’e
Denildi: “Sen de konuş”
Denildi: “Ver hesabını ilhadının”

Bedreddin
Bedreddin
baktı kemerlerden dışarı
Dışarda güneş var
Yeşermiş avluda bir ağacın dalları
ve bir akarsuyla oyulmaktadır taşlar

Bedreddin gülümsedi
Aydınlandı içi gözlerinin,
dedi:
— Mademki bu kerre mağlubuz
netsek, neylesek zaid
Gayrı uzatman sözü
Mademki fetva bize aid
verin ki basak bağrına mührümüzü…

 Enstümantal

Yağmur çiseliyor,
korkarak
yavaş sesle
bir ihanet konuşması gibi
Yağmur çiseliyor,
beyaz ve çıplak mürted ayaklarının
ıslak ve karanlık toprağın üstünde koşması gibi
Yağmur çiseliyor,
Serez’in esnaf çarşısında,
bir bakırcı dükkânının karşısında
Bedreddin’im bir ağaca asılı
Yağmur çiseliyor
Gecenin geç ve yıldızsız bir saatidir
Ve yağmurda ıslanan
yapraksız bir dalda sallanan şeyhimin
çırılçıplak etidir
Yağmur çiseliyor
Serez çarşısı dilsiz,
Serez çarşısı kör
Havada konuşmamanın, görmemenin kahrolası hüznü
Ve Serez çarşısı kapatmış elleriyle yüzünü
Yağmur çiseliyor
Yağmur çiseliyor

Ne ah edin dostlar, ne ağlayın!
Dünü bugüne
bugünü yarına bağlayın!
Bağlayın!

Ne ah edin dostlar, ne ağlayın!
Dünü bugüne
bugünü yarına bağlayın!
Bağlayın!